Στεφανία Σαμαρά

Ήρθα σε επαφή με την ιστορία του Νίκου Κοεμτζή στην εφηβεία την ίδια περίοδο που ανακάλυπτα τους ήρωες των Εξαρχείων: Άσιμος, Σιδηρόπουλος, Γώγου. Λίγο η περιέργεια της ηλικίας, λίγο η πρωτοφανής συνθήκη του φονικού, η ιστορία είχε ενδιαφέρον. Mερικά χρόνια αργότερα, ήμουν κι εγώ από αυτούς που αγόρασαν την αυτοβιογραφία του (από τον πάγκο του στο Μοναστηράκι) περισσότερο ως μια ανάγκη να επιβραβεύσω την επανένταξη και τον σωφρονισμό του.

Στο έργο του Βαγγέλη Γέττου, ο Νίκος Κοεμτζής λέει για μια τελευταία φορά την ιστορία του. Η διαφορά με ό,τι άλλο έχει κυκλοφορήσει για τον Κοεμτζή είναι η οπτική από την οποία τον παρουσιάζει ο συγγραφέας. Δε στέκεται στην περιγραφή του φονικού, ούτε το δικαιολογεί λόγω της ατίμωσης του άγραφου νόμου της παραγγελιάς, αλλά διηγείται την ζωή του ήρωα σε σχέση με τα ιστορικά γεγονότα της χώρας και τον τρόπο που επηρέασαν την πορεία του.

Όσον αφορά στη διαδικασία των προβών, οι στόχοι της παράστασης στο μυαλό των συντελεστών υπήρξαν καθαροί εξαρχής και αυτό λειτούργησε απελευθερωτικά στην έρευνα γύρω από το ερώτημα “ποιος ήταν ο Νίκος Κοεμτζής και τι θα είχε να πει σήμερα στους ζωντανούς;”

Κι ίσως, αν κάτι πρέπει να μας μείνει από την τελευταία του απολογία να είναι αυτό: “Yπάρχουν οι νεκροί. Υπάρχουν και οι πεθαμένοι. Τώρα που θα βγείτε όξω στο δρόμο, μπορεί να δείτε νεκρούς να περπατάνε καμαρωτοί και παρφουμαρισμένοι…”