Αυγουστίνος Κούμουλος

Ο Νίκος Κοεμτζής είναι μια προσωπικότητα που με εξιτάρει ιδιαιτέρως, καθότι, στα μάτια μου, μπαίνοντας στην φυλακή, ήρθε αντιμέτωπος με τις πράξεις του, με τις συνέπειές τους και εν συνεχεία με ένα φλέγον ζήτημα εδώ και πολλά χρόνια στα κέντρα κράτησης ανά τον κόσμο, τον σωφρονισμό!

Ο Νίκος με την έξοδό του ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να επανενταχθεί στην ανθρωποφάγα κοινωνία μας και να αποτελέσει ένα παράδειγμα προς αποφυγήν και μίμηση, την ίδια στιγμή, για πολύ διαφορετικούς λόγους.

Επίσης, αυτήν την εργασία με τον εαυτό του και την πρόοδο, ο Νίκος δεν την έκανε γιατί τον βοήθησε-οδήγησε κάποιος οργανισμός ή κάποιο κατ’ ευφημισμόν «σωφρονιστικόν ίδρυμα», την έκανε γιατί ήθελε! Υπήρξε μια βαθύτερη θέληση που τον έκανε να είναι ένας «ωραίος μάγκας» στην στενή και στον έξω κόσμο.

Δεν απέστρεψε το βλέμμα του από τις πράξεις του, δεν έδωσε ελαφρυντικά στον εαυτό του, δεν αντιστάθηκε στις ποινές που του επιβλήθησαν. Κι ένιωσε ότι τις ελλείψεις του θα μπορούσε να τις κατανοήσει και σε επόμενο στάδιο να τις καλύψει, στα βιβλία και στην μόρφωση που δεν του παρείχε το σχολείο και που ο ίδιος διεκδίκησε κι έλαβε μέσα από το κελί του.

Στην παράστασή μας, δεν κάνουμε documentary theatre, δεν πάμε να αναπαραστήσουμε αυστηρά το ιστορικό πρόσωπο. Αλλά γοητευόμαστε από την ιστορία του, από το παραμύθι του και προσπαθούμε να αφηγηθούμε αυτήν την ιστορία στο κοινό, με έναν Νίκο-αφηγητή, που όμως είναι μια θεατρική μορφή.

Προφανώς δανειζόμαστε στοιχεία από το υπαρκτό πρόσωπο, εμπνεόμαστε από άλλα, δημιουργούμε κάποια άλλα και προσπαθούμε να συνθέσουμε τον δικό μας «Νίκο Κοεμτζή».

Αυτή η μελέτη και η συνεχής αναζήτηση, το ζύγι και η τελική επιλογή αποτελεί μια τρομερά δύσκολη διαδικασία, κάποιες φορές ως κι επίπονη, και γι’ αυτό τρομερά ενδιαφέρουσα.

Τέλος, αναφορικά με το σώμα αυτού του ατόμου επάνω στην σκηνή, μέσα στην θεατρική πράξη, ερχόμενο από μιαν άλλην εποχή στον κόσμο μας, ψάξαμε μαζί με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο-Νικόλαο Μπαλαμώτη και τον ηθοποιό Μάρκο Γέττο να δούμε πού, πόσο και πώς ισορροπεί, σε μια συνθήκη υπερβατική, σε έναν χώρο υπερβατικό, με ένα ακροατήριο που αν μη τι άλλο… τον ακούει. Ο Νίκος μας παλεύει με πολλά μέσα του, έχει στις πλάτες του τις αμαρτίες του μα και τις αμαρτίες πολλών άλλων πριν κι ενδεχομένως μετά από τον ίδιο, όμως δεν μας παρακαλάει να τον συγχωρήσουμε, δεν ικετεύει να τον κατανοήσουμε, το μόνο που θέλει είναι να έχουμε τα αυτιά και το μυαλό μας ανοιχτά. Αυτό τον κάνει συνεχώς να πάλλεται και να δονείται, να πνίγεται και να θολώνει, να πέφτει και να ξανασηκώνεται συνεχώς, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πνευματικά και σωματικά, χωρίς ποτέ να διαλύεται μπροστά μας. Ακέραιος με τις ρωγμές του.